گزیده ای از اخبار
گزیده ای از اخبار
گزیده ای از اخبار
گزیده ای از اخبار
گزیده ای از اخبار
جرم "افشار" متوجه مزاری است یا مسعود!
در یک‌سوی جنگ دولت مجاهدین بود که ربانی رییس حکومت و احمدشاه مسعود وزیر دفاع آن بود و در سوی دیگر جنگ، عبدالعلی مزاری رهبر حزب وحدت اسلامی سنگر داشت.
تاریخ انتشار : دوشنبه ۲۲ دلو ۱۳۹۷ ساعت ۱۵:۵۸
این حادثه از زمان وقوع تاکنون همواره با قضاوت‌های زیادی مواجه بوده و در گذر زمان محل جنجال بوده است. واقعیت اینست که در افشار دو گروه متخاصم داخل جنگ شدند که از مدت‌ها بدین‌سو بر سر معادله قدرت باهم جنگ و نزاع
مسئله زمانی برای دولت وقت جدی‌تر گشت که آقای مزاری با گلبدین حکمتیار و جنرال دوستم همدست شد و پلان داشتند با یک ضربه مهلک و ناگهانی دولت ربانی را کمر بشکنند.
مسعود برای رسیدن به چنین هدفی طرح پیچیده‌ای ریخت که درنتیجه آن حتی اطرافیان آقای مزاری حاضر به همکاری با دولت شد. شاهدان رویداد می‌گویند که نیروهای دولتی از چندین موضع بالای کوه افشار حمله‌ور شدند و طی چند ساعت به‌شدت کوه افشار را با سلاح‌های سبک و سنگین از زمین و هوا زیر آتش گرفتند. با تشدید حملات نیروهای حزب وحدت آقای مزاری شکست خورد
آقای مزاری چند تن از اطرافیانش را که گفته می‌شد در افشار خیانت کرده‌اند به دار آویخت و همچنان اتهاماتی را به برخی رقبای سیاسی‌اش در درون جامعه شیعه نیز متوجه ساخت.
پس از این، آقای مزاری چند تن از اطرافیانش را که گفته می‌شد در افشار خیانت کرده‌اند به دار آویخت و همچنان اتهاماتی را به برخی رقبای سیاسی‌اش در درون جامعه شیعه نیز متوجه ساخت.
پس از فاجعه افشار، آقای مزاری همواره کوشش داشت مسئولیت این اشتباه بزرگ را از گردن خود ساقط کند و به اصطلاح معروف "برف خود را بر بام دیگران انداخت."
نکته مهم اینست که افشار عملاً سنگر جنگ آقای مزاری بود. دفاع از سنگر وظیفه و مسئولیت جنگجوست. اینجا مزاری دو اشتباه بزرگ داشت:
نخست این‌که سنگر جنگ را بالای خانه‌های مردم محکم کرده بود که در صورت شکست، احتمال قتل عام متصور بود.
اشتباه دیگر مزاری، اصرار او بر جنگ با دولت بدون یک دلیل روشن و منطقی و تبانی وی با افرادی مثل حکمتیار بود.
برخی منابع بی‌طرف که در آن‌زمان وارد قضایا بوده‌اند می‌گویند که شخص آقای ربانی و مسعود چندین بار از مزاری خواسته بودند که از راه گفت‌وگو و مفاهمه مشکل‌شان را حل کنند اما آقای مزاری در چندین برخورد جواب رد به آن‌ها داده بود
با حمله متفقین دولتی بالای افشار هیچ‌یک از متحدین مزاری( حکمتیار و جنرال دوستم) به داد وی نرسیدند و سرانجام این مردم بی‌گناه در افشار بودند که در آتش خشم و جنون نیروهای متخاصم قربانی شدند.
بسیاری‌‌ها که معلومات دقیق و نگاه واقع‌بینانه به جنگ‌های داخلی دارند، آقای مزاری را خائن اصلی فاجعه افشار می‌دانند که با وصف ضعف نظامی‌اش تاکید و لجاجت بر ادامه جنگ با دولت داشت و آن‌هم بدتر که سنگر جنگ را عملاً بالای بام خانه‌های مردم بی‌گناه افشار کشانده بود. طبق این دیدگاه، مسعود نه، که مزاری عامل اصلی فاجعه افشار است. جالب این‌که با حمله متفقین دولتی بالای افشار هیچ‌یک از متحدین مزاری( حکمتیار و جنرال دوستم) به داد وی نرسیدند و سرانجام این مردم بی‌گناه در افشار بودند که در آتش خشم و جنون نیروهای متخاصم قربانی شدند. جالب‌تر این‌که فاجعه‌ی افشار را عده‌ای به‌عنوان یک چماق قومی و سیاسی در محافل گوناگون استفاده می‌کنند و گویا ماموریت دارند که با چنین شگردی از یک‌سو اختلاف و کشمکش‌های قومی را دامن زنند و از سوی دیگر، مسئولیت تاریخی فاجعه افشار را از گردن مجرم و مقصر اصلی آن ساقط سازند.
نکته: مسعود و مزاری در جنگ افشار دو قطب مخالف به‌حساب می‌آیند که نقش رهبری‌کننده جریان جنگ را داشتند و به‌عنوان دو نماد این هماوردگاه نیز شناخته می‌شوند. از این رو، در نگاه کلی، جنگ افشار را جنگ مزاری و مسعود می‌دانند.
نویسنده: ضیا موسوی
مولف : سید ضیاء موسوی
تهران عبدالمجیداحمدی هستم نظرآغای موسوی درباره رهبرشیدمزاری کلن اشتباه بزرگ هست (18903)
پس اشتباه و جنایت بزرگ را احمد شاه و هم قطارانش مرتکب گردید که بالای خانه های مردم در افشار حمله ور شد اگر با مزاری جنگ داشت شخصا مزاری را به قتل میرساند چرا دست به هزاران فجایع دگر زد . اول مزاری از بطن مردم خود و به دفاع از مردم خود برخواست اولین کلمه . اسناد مبنی بر جلسه بزرگ مردمی از دهن مزاری شنیده شده و ثبت گردیده نه از دهن احمد شاه این موضوع شخصی شما بود که آغاز نمودید اما جبران خساره مردم را شما هم قطاران احمد شاه باید بپردازید (18923)
ما مردم افشار منتظر تطبیق پروژه عدالت انتقالی هستیم (18924)
عبدالا عبدالا یکی از همین مجرمین ثابت شده است که بر اریکه قدرت تکیه زده و این سو و آن سو کاکولک میزند و همین لباس های گرانبها را از همان قتل و جنایت بشری دوره سیاه و تاریک شان بدست آورده . (18925)
