کاسه‌ی زیر نیم کاسه‌ی هیأت مذاکره کننده صلح با طالبان

پروسه صلح افغانستان، از همان ابتدا تا امروز با مخفی کاری و عدم صداقت دولت پیشین و دولت وحدت ملی روبرو بوده‌است. مردم خوش‌باور ما که امنیت سالهای اول حکومت کرزی را باور کرده بودند، هرگز تصورش را هم نمی‌کردند که روزی طالبان با آن کارنامه‌ی سیاهش در قتل عام مردم بی‌گناه این سرزمین، روزی عزیز دردانه‌ی امریکا و دولت وابسته‌‌ی وحدت ملی شود. این اتفاق اما افتاد: ارتباط پنهانی کرزی با طالبان اندک اندک علنی شد، تروریست خوب و بد تعریف گردید و طالبان با دریافت نام «برادران ناراضی» در لیست تروریستان خوب قرار گرفت که صلح با آنها از اهم واجبات کاری دولت کرزی شد. به دستور کرزی «شورای عالی صلح افغانستان» تأسیس شد، شورایی که علی‌رغم ادعای حکومتی‌ها هرگز  مستقل عمل  نکرد و چشم و گوش حکومت بود و هست!
با روی کار آمدن دولت وحدت ملی، نگاه‌های حکومت و امریکا به طالبان به واسطه تلاش یک حلقه‌ی مافیایی که خلیل‌زاد، غنی و برخی دیگر از امریکایی‌های افغانی‌الاصل اعضای آن بودند، مهربانانه‌تر از گذشته شد و کار به جایی رسید که امروز شاهدش هستیم: طالبان با افزایش حملات انتحاری و حملات تهاجمی خود به مناطق مختلف افغانستان از جمله مناطق شمالی که بیشتر ساکنان آنها فارسی زبان و غیرپشتون هستند، در حال جولان دادن می‌باشند اما حکومت که می‌بایست مسئول تأمین امنیت و حافظ جان و مال شهروندان خود باشد در یک بی‌تفاوتی محض، با تضرع به درگاه طالبان و دادن امتیازات بی‌قید و شرط به اعضای این گروه سعی دارد صلح را در کشور برقرار کند.

حکومت وحدت ملی و انحصار پروسه صلح! 
حکومت وحدت ملی، که از همان ابتدای کار با بحران مشروعیت روبرو بود و مردم افغانستان به ناچار از بین بد و بدتر، مجبور بودند بد را انتخاب کنند، هنوز انحصار طلبی و مخفی کاری‌های خود را کنار نگذاشته‌است؛ این محفی کاری حکومت در پروسه صلح نیز هویداست. رئیس جمهور غنی، در کنفرانس دو روزه ژنو که هفته گذشته در پایتخت سوئیس به پایان رسید درگزارش خود به جامعه جهانی، پروسه صلح افغانستان با طالبان را درگروه عملکردهای مثبت خود قرار داد و گفت رسیدن به صلح بدون تطبیق پروژه‌های انکشافی از جمله مدیریت بازگشت مهاجرین افغان از کشورهای دیگر به افغانستان و برخی برنامه‌های زیربنایی دیگر ممکن نیست.
آقای غنی، افزود حکومت برای به پیش‌بردن پروسه صلح با طالبان از طریق رسیدن به یک اجماع ملی، یک هیأت مذاکرده کننده‌ی دوازده نفری و نه کمیته کاری دیگر تشکیل داده‌است.

هیأت مذاکره  کننده صلح با طالبان! 
در هیأت مذاکره کننده‌ی صلحی که غنی در دومین روز کنفرانس ژنو به آن اشاره کرد افرادی چون: عبدالسلام رحیمی، رئیس دفتر رئیس جمهور، محمد میرویس بلخی، وزیر معارف، حسینا صافی، وزیر اطلاعات و فرهنگ، عبدالتواب بالاکرزی، معاون وزیر تحصیلات عالی، خانم عالمه، معاون وزیر مهاجرین و عودت کنندگان، جنرال عبادالله عباد، معاون ریاست امنیت ملی، شاه‌گل رضایی، عضو ولسی جرگه، عطاءالله لودین، عضو شورای علماء، شمیم خان کتوازی، والی پکتیا، عبدالله عطایی، عضو دادگاه عالی، توریالی غیاسی، رئیس روابط فرهنگی وزارت امور خارجه و عبدالحکیم منیب، معاون وزارت حج و اوقاف عضویت داده شده‌اند.

بورد مشورتی حکومت برای صلح! 
نه کمیته کاری اعلام شده از سوی رئیس جمهور که به نوعی بورد مشورتی حکومت را تشکیل می‌دهند نیز شامل: کمیته رهبران سیاسی، کمیته احزاب سیاسی، کمیته امور جوانان، کمیته امور زنان، کمیته علماء، کمیته رهبران ولایتی، کمیته جامعه مدنی و فرهنگی، کمیته سکتور خصوصی و کمیته مهاجرین و دیگر اقلیت‌ها می‌باشند.    
در این بین، آنچه چهره پرتزویر حکومت در پروسه صلح و به انحصار گرفته شدن این امر مهم توسط رئیس جمهور غنی و حلقه متعصب اطراف وی را روشن‌تر می‌سازد، عدم اطلاع بسیاری از اعضای هیأت مذاکره کننده برای صلح از قرار گرفتن نامشان در این لیست می‌باشد.
برخی از اعضای این هیأت از انتخاب شدن خود آگاهی نداشته تأکید می‌کنند رئیس جمهور غنی  تاکنون با آنها در این زمینه مشورت نکرده‌است.

عبدالحکیم منیب، رئیس جنبش انقلاب اسلامی افغانستان و  عضو هیأت مذاکره کننده با طالبان 

این در حالی‌ست که از اعلام این هیأت دوازده نفره مذاکره کننده برای صلح نزدیک به یک هفته می‌گذرد.
عبدالمنیت که رئیس جنبش انقلاب اسلامی افغانستان نیز می‌باشد، می‌گوید: «ما در تیم گنجانده شده‌ایم در حالیکه تا این لحظه حتی از انتخاب شدن خود خبر نداریم و با ما هیچ مشورتی در این زمینه صورت نگرفته‌است.»
برخی از احزاب سیاسی نیز به نحوه گزینش این هیأت انتقاد کرده می‌گویند تیم مذاکره کننده می‌بایست از میان نمایندگان احزاب سیاسی، جامعه مدنی و بزرگان قبایل انتخاب می‌شد.
   عبدالستار مراد از وزرای پیشین و عضو جمعیت اسلامی می‌گوید: « در هفده سال گذشته، طالبان حاضر به مذاکره با دولت نشده‌اند. در هیأت مذاکره کننده می‌بایست نمایندگان احزاب سیاسی، جامعه مدنی و بزرگان قبایل انتخاب می‌شدند.»
با این همه باید نشست و دید سرانجام پروسه صلح افغانستان با طالبان که به ظاهر در اختیار افغان‌هاست اما در باطن توسط امریکایی‌ها کنترل می‌شود، به کجا می‌رسد چراکه طالبان هیأت مذاکره کننده دولت کابل را قبول نداشته بر مذاکره مستقیم با امریکا پافشاری می‌کنند.
 

 

جستجوی پيشرفته

خبرنامه

RSS

پیوندها

ارتباط با ما

دربارۀ ما

تلکس

نسخه موبايل