کودتای کمونیستی (۷ ثور ۱۳۵۷)

تندروی‌ها و تقاضاهای روزافزون رفقای کمونیست محمد داوود، روابط آن‌ها را با وی تیره ساخت تا این که داوودخان مجبور شد اقدام به تصفیهٔ تدریجی کمونیست‌ها از کابینه نماید.
در این شرایط داوود خان، به سوی غرب گرایش پیدا کرد و به کشورهای مصر، عربستان، ترکیه و ایران مسافرت نمود.
او در آخرین روزهای حکومت خود، سران دو جناح حزب کمونیست (خلق و پرچم) را به اتهام توطئه علیه رژیم خود دستگیر نمود تا آن‌ها را محاکمه نماید، اما کمونیست‌ها به او امان ندادند و در تاریخ هفتم ثور (= اردیبهشت ماه) سال ۱۳۵۷ کودتای خونینی را به راه انداختند.
در نتیجهٔ این کودتا، داوود با افراد خانواده اش کشته شدند و بساط رژیم او برچیده شد.
کمونیست‌ها در کابل به قدرت رسیدند و نور محمد تره‌کی، رهبر جناح خلق به عنوان رئیس دولت، صدر اعظم، دبیرکل حزب دموکراتیک خلق و رئیس شورای انقلابی اعلام گردید.
رژیم تره کی، مبارزهٔ خشونت بار و بیرحمانه‌ای را با اسلام و ملت مسلمان افغانستان و تمامی مخالفان شوروی آغاز کرد؛ و عدهٔ زیادی از مردم، روحانیون، اساتید دانشگاه، دانشجویان و دانشمندان را به شهادت رسانید.
از سوی دیگر، اختلافات داخلی دو جناح حزب، یعنی جناح خلق به رهبری تره کی و جناح پرچم به رهبری ببرک کارمل که تحت فشار روس‌ها برای براندازی داوود خان ائتلاف نموده بودند بار دیگر بالا گرفت و کارمل و طرفدارانش نخست تبعید و سپس به جرم توطئه علیه رژیم تره کی برخی غیابی و برخی حضوری محاکمه شدند.
مخالفت مردم مسلمان افغانستان با رژیم کمونیستی و اختلافات داخلی کمونیست‌ها، روس‌ها را بر آن داشت که جهت حفظ منافع و نفوذشان در افغانستان پیشگیری‌های لازم را به عمل آورند.
بنابر این، به منظور فراهم ساختن زمینهٔ مداخلهٔ نظامی، تره کی و حفیظ الله امین را به مسکو فرا خواندند و پیمانی را به تاریخ ۵ دسامبر ۱۹۷۸ (۱۴= قوس ۱۳۷۵) با آن‌ها به امضا رساندند.
روس‌ها بر اساس مادهٔ چهارم پیمان مذکور می‌توانستند دست به مداخلهٔ نظامی در افغانستان بزنند.

 

جستجوی پيشرفته

خبرنامه

RSS

پیوندها

ارتباط با ما

دربارۀ ما

تلکس

نسخه موبايل